سیستان و بلوچستان سرزمین دریا و کویر - سیستان و بلوچستان

دِلِه دارو کِه اَرچی پو مْخواره از چشِ سُلُّکِ او او مْخواره دُو چشِ جْلافِ یو دل او مِی¬نه شیمه مِی¬نو نو از دل او مْخواره مْزَنه دارو نو دُکْره وَه مْچینه او زغو مِی¬نه، دِل زغو مْخواره او دغال¬گَرد و دل مِه دَغالِه ور دغال¬گَردی سُون مِه تو مْخواره دَرده کو کرده رُو دلِ کَناک چُوچه مِی¬نو نو امْ...

گُلک از خْنکّی ور پیتو دِلو شه خُلک ور سیلِ او تو کو دِلو شه بیه سِی کو ای دِلِ فِضّا ره، بِی مُچ وه یادِ روز از سر شو دِلو شه ترجمه: «گُلک» برای جان بدر بردن از از سرما و گرم شدن در زیر آفتاب دق مرگ یافتن پناه دیواری شد «خُلک» به یاد تماشای آب تب کرد و دق مرگ شد بیا و این دل رسوا را بنگر، چه بی صد...

رباعی سیستانی : ا ز کُوش کُوش بادِ داغ دِوال لَرزونه دَر بگْره دیار، کِی یه کِه مْکَشه زْرونه سِی کو تو چِه روزگارِ شوبازِه شْته باد موکه نو ور باغ آئیکه مْخونه ترجمه: از زوزه های وحشت زای باد[های] داغ دیوار می لرزد آتش گرفت آبادی [و] دیر هنگامیست که شعله می کشد ببین تو [که] چه روزگار مضحکی شده است ...

سر اُمْدنِ یو وایِه مِه آلا کرده نووَرِه یو کِه کُل خوا ور او وا کرده بِیوایِه اووه نوور و بِیوایِه او مِه یگ عُمرِه یه دل کومه نو آشا کرده ترجمه: در بزنگاه آمدنش، آرزوهای بی سرانجامم چونان زخمی کهنه سر باز کرده است نهری را مانم که به عشق آب آغوش گشوده باشد نهر حسرت به دل آب است و من حسرت به دل او ...

گُنائِی مِه منا زِیرِ سرِ تره

« شِنک » یکِه بُو یکِّه نبُو زِیرِ کَنْگِ کولکِه پلْپلاسی شْنسْته بُو شلّ و دلّ، خُورْد و مُجُل از چَنْگِ شِینک جسْته بُو کُنْجِ کُوله سر دُو پو خِی خُت خوا سَر وه کُتو وه کارِ سَرْواگوئی بُو کی چِه آل و روزه¬یه چِه خنْکّی یو چِه سوزِه¬یه میگی ور کُشْتن ما شِینک و خْنکّی¬ خِی دْگکِه نه بِشْتِه ور م...

رباعی سیستانی:
.
کرکو ره بُگک آتِشِ خوا روشِی کو
زرتُشته بُگک دُوواره سر خوا بلِی کو
اوگیر مه ره طاقتِ اوگار نی یه
اوسارِ ای اوباله وه سر ما سِی کو

جواد شهنازی

رباعی سیستانی
.
چُول شْته، وه چُنْگِه چْلتِ چورِه نْبینی
کَل کُوله، وه زِیرِ بُتِّه پورِه نْبینی
خْوَر بْیومه کِه کشْته سر زا رفْته
دَر تَنْدُورِه پتْکِ نونِ پورِه نْبینی

جواد شهنازی

دوبیتی سیستانی:

الِیف بُو قدِّ مِه تو دال کردِی
شخِ سورِه بُودو مْنه تال کردِی
وه زیرِ کولکِ تاقِ دلِ مِه
وه راز پلْپلاسی آل کردِی

جواد شهنازی

مِی گو چشِ سْوِی چش خوا، دِله خوَر نکْنی خو برده دِله، سِی کُنی آدَر نکْنی. کِه دیده بُو کِه چش و دل اَمْباغ شه ئِه مِی گِه تووِ خُتْکی یه، تو باوَر نکْنی. ترجمه: نهیب می زنم به چشمِ چشم سفیدم، که دل را [از آنچه می بینی] آگاه مگردان دل خوابش برده است، مراقب باش که بیدارش نکنی. که دیده بود که چشم و ...