روزی شاگرد یک راهب پیر هندو از راهب خواست یک درس بیاد ماندنی به او بدهد.راهب ازشاگرد خواست کیسه ی نمک را بیاورد.بعد یک مشت از نمک را داخل لیوان نیمه پری ریخت و از او خواست آب را سر بکشد.
شاگرد فقط توانست یک جرعه از آب داخل لیوان را بخورد،آنهم به زحمت.
استاد پرسید: مزه اش چطور است؟شاگرد پاسخ داد:بدجوری شور و تند است،اصلا نمی شود خورد.
بعد پیر هندو از شاگردش خواست یک مشت نمک بردارد و او را همراهی کند.
آنها تا کنار دریاچه رفتند و استاد از شاگرد خواست تا نمک ها را داخل دریاچه بریزد.بعد یک لیوان آب از دریاچه برداشت و دست شاگرد داد و از او خواست تا آب را بنوشد.
آنها تا کنار دریاچه رفتند و استاد از شاگرد خواست تا نمک ها را داخل دریاچه بریزد.بعد یک لیوان آب از دریاچه برداشت و دست شاگرد داد و از او خواست تا آب را بنوشد.
شاگرد به راحتی تمام آب داخل لیوان را سر کشید.استاد این بار هم از شاگردش مزه آب داخل لیوان را پرسید.شاگرد پاسخ داد کاملا معمولی بود.
پیرهندو گفت:رنج ها و سختی هایی که انسان در طول زندگی با آنها روبرو می شود مثل یک مشت نمک است.این روح و قدرت پذیرش انسان است که هرچه بزرگتر و وسیع تر باشد،می تواند بار آنهمه رنج و اندوه را به راحتی تحمل کند.
بنابراین سعی کن یک دریا باشی نه یک لیوان آب
پیرهندو گفت:رنج ها و سختی هایی که انسان در طول زندگی با آنها روبرو می شود مثل یک مشت نمک است.این روح و قدرت پذیرش انسان است که هرچه بزرگتر و وسیع تر باشد،می تواند بار آنهمه رنج و اندوه را به راحتی تحمل کند.
بنابراین سعی کن یک دریا باشی نه یک لیوان آب
