سیستان و بلوچستان سرزمین دریا و کویر - سیستان و بلوچستان

دِل پشْتِ دِوالِ مجْگو پَنا کرده
کلّه کشیده، چشِ مْنه فِضّا کرده
بینی دِلِ بَدمُنْده دِلو بُکْنه مْنه
مو اَشْنیدنی مرگِ مُفاجا کرده .
جواد شهنازی

دِل پشْتِ دِوالِ مجْگو پَنا کرده
کلّه کشیده، چشِ مْنه فِضّا کرده
بینی دِلِ بَدمُنْده دِلو بُکْنه مْنه
مو اَشْنیدنی مرگِ مُفاجا کرده .


ترجمه:
دل پشتِ دیوارِ مُژه ها پنهان شده است
سرک کشیده و آبروی چشمم را برده است
خواهی دید این دلِ بی صاحب دق مرگم کند
خواهی شنید که به مرگ مفاجا مرده است.

جواد شهنازی

مِی گو چشِ سْوِی چش خوا، دِله خوَر نکْنی
خو برده دِله، سِی کُنی آدَر نکْنی.
کِه دیده بُو کِه چش و دل اَمْباغ شه ئِه
مِی گِه تووِ خُتْکی یه، تو باوَر نکْنی.


ترجمه:

نهیب می زنم به چشمِ چشم سفیدم، که دل را [از آنچه می بینی] آگاه مگردان
دل خوابش برده است، مراقب باش که بیدارش نکنی.
که دیده بود که چشم و دل دشمن و هووی هم شوند
می گویند دلخوریهای دوستانه و خودمانی است، [امّا] تو باور مکن.

جواد شهنازی

دوبیتی سیستانی:

الِیف بُو قدِّ مِه تو دال کردِی
شخِ سورِه بُودو مْنه تال کردِی
وه زیرِ کولکِ تاقِ دلِ مِه
وه راز پلْپلاسی آل کردِی

جواد شهنازی

رباعی سیستانی
.
چُول شْته، وه چُنْگِه چْلتِ چورِه نْبینی
کَل کُوله، وه زِیرِ بُتِّه پورِه نْبینی
خْوَر بْیومه کِه کشْته سر زا رفْته
دَر تَنْدُورِه پتْکِ نونِ پورِه نْبینی

جواد شهنازی

رباعی سیستانی:
.
کرکو ره بُگک آتِشِ خوا روشِی کو
زرتُشته بُگک دُوواره سر خوا بلِی کو
اوگیر مه ره طاقتِ اوگار نی یه
اوسارِ ای اوباله وه سر ما سِی کو

جواد شهنازی

« شِنک »

یکِه بُو یکِّه نبُو
زِیرِ کَنْگِ کولکِه
پلْپلاسی شْنسْته بُو
شلّ و دلّ، خُورْد و مُجُل
از چَنْگِ شِینک جسْته بُو
کُنْجِ کُوله سر دُو پو
خِی خُت خوا سَر وه کُتو
وه کارِ سَرْواگوئی بُو
کی چِه آل و روزه¬یه
چِه خنْکّی یو چِه سوزِه¬یه
میگی ور کُشْتن ما
شِینک و خْنکّی¬ خِی دْگکِه
نه بِشْتِه ور ما بازُلِه
نه مِلِّه لِنْگ و پوچکِه
نه مه ره آل و روزِه یه
کِه ای زمونه ره پْچکِه
نه مِتْنی دِل خوا خُش کُنی
وایه خوا بُگی خِی یکِه
وه اَر سُو مِی¬رِی دِله خُو
اَرکه ره مْبینی سَر وه تُو
زن و مَردِ شَر و دَر
دِل نازُوک پونِ پُوتکِه
نه مِی¬نِه چاپِ چغلی
نه مْخونِه شِیر و سِیتکِه
راستی یو قول و قرار
نْمِه¬ییه وه کار و بار
امه خِی اَم سَر وه رُو
وه کارِ جَنگ ناخُنکِه.
از ای دَس از رُوی قصْت
چِن مُخْته خوارِ قرّه مست
ای خلقِ مَسرِ خووه
وه بادِ خُت خوا شُنْده دَه
ته فُر ره ئِه زمونه ره
ور شو آئیکه خُنْده دَه
ور خاطِرِ بِی وایگی
امِی شْنه سر پُک کرْده دَه
اَلْوونِ بی وایگی ره
ور قدِ شو چُک کرْده دَه.
سِی کو چِه روزِ شووِه یه
چِه شووِ بِی مَخْتووِه یه
لِیمِ ای طافِه مُخْته خوار
اَر روزِه ره یک تووِه یه.

شِردِلِ آسوکِه ما
سر خوا بِشْت یگ دَم رُو کُل خوا
لَظِه ره آساکِه وَه دِشْتک
ایکّکِه ور کَنْدک، آ کَشی
کْلَپ به زَخمِی کِه ناجْگ بسته
کَنْگِ شونو زِیرِ بازُل خوا.
.
خِی خُت خوا دَس وه پِنک
فِکر و ذِکرِ یو شِنک.
.
بَدِ لَظِه
خِی خوا فُرغُنْدی:
تا کِه نتْنِه خلقِه ره بل شَه
اگْجه مِتْنِه شِینکه جل شَه

جواد شهنازی

سر اُمْدنِ یو وایِه مِه آلا کرده
نووَرِه یو کِه کُل خوا ور او وا کرده
بِیوایِه اووه نوور و بِیوایِه او مِه
یگ عُمرِه یه دل کومه نو آشا کرده

ترجمه:
در بزنگاه آمدنش، آرزوهای بی سرانجامم چونان زخمی کهنه سر باز کرده است
نهری را مانم که به عشق آب آغوش گشوده باشد
نهر حسرت به دل آب است و من حسرت به دل او
عمریست که دل عطشناکیهایش را حاشا می کند

جواد شهنازی

رباعی سیستانی
:
از کُوش کُوش بادِ داغ دِوال لَرزونه
دَر بگْره دیار، کِی یه کِه مْکَشه زْرونه
سِی کو تو چِه روزگارِ شوبازِه شْته
باد موکه نو ور باغ آئیکه مْخونه


ترجمه:
از زوزه های وحشت زای باد[های] داغ دیوار می لرزد
آتش گرفت آبادی [و] دیر هنگامیست که شعله می کشد
ببین تو [که] چه روزگار مضحکی شده است
باد مادر [شده] و برای باغ لالایی می خواند.

جواد شهنازی