نادر کرد شاعر معاصر گویش سرحد

[baloch.girl]

در سال 1345 ه ش در شهرستان زابل دیده به جهان گشود.پدرش علی نام داشت.
با اینکه در استخدام ژاندارمری شاهنشاهی بود و فرماندهی پاسگاههای قضایی را بر عهده داشت،هرگز نجابت خویش را فراموش نکرد. در ماموریت به ماموران تحت امر خویش می گفت:"در بلوچستان به علت فقر فرهنگی حاکم بر جامعه ،هر فرمانی به شما داده می شود.شما با یک درجه تخفیف اجرا کنید.چون به شما گفته می شود سر بیاورید شما کلاه بیاورید.مردم از هر قوم و طایفه ای که باشند دو حق بر گردنشما دارند اول حق مسلمانی دوم حق نوع دوستی و انسان بودن که با شما مشترک هستند."
با متهمان به عنوان مجرم برخورد نمی کرد،بلکه به عنوان یک بیمار می نگریست که فساد و بیماری های موجود در اجتماع بعلت عدم وجود پناهگاه مناسب به سوی آنها هجوم آورده اند.اکثر متهمانی که با وی برخورد می کردند اصلاح میشدند و درصد اندکی از آنان به دادگاه معرفی می شدند.
راه عشق ار چه کمین گاه کمانداران است
هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد
او می بایست نام نیک پدر و سیره ی او را حفظ می کرد .بنابر این به شعر و شاعری روی آورد و در اکثر قالب ها و اوزان به «زبان بلوچی » شعر سرود.
درون مایه شعر او،گلایه از روزگار،ناموافقی ایام،دوستان ناموافق،بی وفایی جوانی و ناپایداری عمر است.او یگانه شاعر معاصر زبان بلوچی در گویش سرحد است که توانسته است از عهده ی شعر کلاسیک برآید.شهرت او در مثنوی است.زبان شعر او ساده و روان است.