شعر

[solmaz]

اسمان زیر زمین

اینه دراینه می شکند

وچهره تارمن از چهار سوی اتاق نعره می کشد

می بلعد پیکرم و فرو می ریزم به جستار ریشه ها

که هر یک سرگردان در جستجو حیات

ریشه ها در رسوب خود می ما نند

تا صنبو بر ها گستره امن پرنده ها باشند

می گذرم

می گذرم

تا به اسمانی زیر زمین برسم

اسمانی سرخ

با ستارگان کبود

و کبو تران ابی

و دریایی زرد


از دستهایم قصه های گم شده پر می کشند

و بنفشه های نیمه جان مرا فریادمی کشند

و من کنار این ساحل دریا دوان

ان سو تر کلبه ایست با دری بسته

و عنکبوتها ی مهاجر که همچنان پشت در تار می تنند

پنجه می کشم در تار ها

پشت در تصویری است

تصویر زنی تنها در صلیب

می کوبد بر در بسته

پر می کشد فریاد از گلو:

و معشوق من

پلی می سازد با ردایش

بر دستهای ابی

و من می ر قصم و می رقصم

تا به حجله گاه خویش رسم

کبوتران لباس نو عروس را بر بال می کشند

و قا صدکها قصه های گم شده اش را بر پویه هایش نجوا می کنند

حجله گاهم امشب وادی امن من است

شب را فرو می ریزم

تا گرمای خورشید سانت بسو زاند پیشا نی تنهای ام.