طایفه شاهرخی یا شهرکی

[dustdarebaluch]

[JUSTIFY][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]طایفه شهرکی نیز یکی از متحدان براهویی و[/font][font=Tahoma,sans-serif] سرابندی است، این طایفه بیشتر در کرمان و بخصوص بم صاحب قدرت بوده اند.[/font][/size][/font][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]کریم خان زند حکومت بم را به یکی از سران این طایفه بنام محمد حسین خان واگذار نمود، نامبرده بعد از مرگ کریم خان به کمک اعظم خان اوغان تصمیم به تصرف کرمان می گیرد ولی موفق نمی شود لذا تصمیم می گیرد از لطفعلیخان زند کمک بگیرد. اما قبل از اخذ نتیجه فوت می کند.پسرش جهانگیرخان خواسته پدر را دنبال کرد، ولی از آمدن لطفعلیخان به کرمان سودی نبرد و بزودی پس از محاصره[/font][font=Tahoma,sans-serif]ی کرمان توسط آغا محمدخان به اتفاق او مجبور به فرار از کرمان شد.[/font][/size][/font][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]برادران جهانگیر خان برای اینکه از همراهی نمودن با خان زند گرفتار انتقام آغا محمد خان نشوند، لطفعلیخان را تسلیم وی نمودند، ولی آغا محمد خان تقصیر آنان را نبخشید، جهانگیر خان و برادرانش را گرفته کور کرد و به تهران فرستاد.[/font][/size][/font][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]سران این طایفه جز چند نفر از آن ها در سیستان عملکرد مستقلی نداشته اند، از آن جمله اند:[/font][/size][/font][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]1- امیربگ خان که با اعظم خان افغان هم زمان بوده و بطوری که سند شماره (1) نشان می دهد با او پیمان[/font][/size][/font][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]دوستی بسته است.[/font][/size][/font][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]2- هاشم خان از هم پیمانان محمدخان سربندی که به اتفاق یکدیگر دست ملوک کیانی را از سیستان کوتاه نمودند.[/font][/size][/font][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]3- محمد علیخان آخرین سردار با نفوذ این طایفه بوده است که نفوذ خود را مرهون افول قدرت سرابندی ها[/font][/size][/font][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]است،وی توانست در بحبوبه ی رقابت های درونی طایفه سربندی با استفاده از امکاناتی چون نظام منسجم خویشاوندی در طایفه، توزیع قدرت در هرم سلسله مراتبی طایفه، امکانات اجتماعی و اقتصادی طایفه، اعتباری برای خود کسب نموده، به حکومت مرکزی نزدیک شود، دولت نیز برای اعمال حاکمیت خود بر سیستان نخست به او اعتباری بخشید و طی فرمان های متعدد او را به خود امیدوار ساخت (سند شماره 2 و 3). اما به تدریج و بطوری که از محتوای فرمانهای بعدی (سند شماره 4 و 5) بر می آید، کم کم فرستادگان دولت مرکزی از امتیازات بیشتری برخوردار شدند و عمدت الخوانین سیستانی تا حد یک حقوق بگیر دیوانی تنزل نمود.[/font][/size][/font][/JUSTIFY] [JUSTIFY][font=Tahoma][size=160][font=Tahoma,sans-serif]هم زمان با این جریانات طوایف دیگری به نام «نارویی» و «سنجرانی» به کمک خوانین بیرجند (خانواده علم) قدرت می گیرند که در بخش های دیگر به تفصیل از آنها سخن خواهد رفت.[/font][/size][/font][/JUSTIFY]