شعر سیستانی

[Hamoon Sistani]

گُلک از خْنکّی ور پیتو دِلو شه
خُلک ور سیلِ او تو کو دِلو شه
بیه سِی کو ای دِلِ فِضّا ره، بِی مُچ
وه یادِ روز از سر شو دِلو شه

ترجمه:
«گُلک» برای جان بدر بردن از از سرما و گرم شدن در زیر آفتاب دق مرگ یافتن پناه دیواری شد
«خُلک» به یاد تماشای آب تب کرد و دق مرگ شد
بیا و این دل رسوا را بنگر، چه بی صدا
به یاد خورشید از سرِ شب دق مرگ شد

گُلک = اسم است. خُلک = نام آن بخش از جوانه¬ی نی دریا است که شیرین و خوشمزه است.
جواد شهنازی

[Hamoon Sistani]

دِلِه دارو کِه اَرچی پو مْخواره
از چشِ سُلُّکِ او او مْخواره
دُو چشِ جْلافِ یو دل او مِی¬نه
شیمه مِی¬نو نو از دل او مْخواره
مْزَنه دارو نو دُکْره وَه مْچینه
او زغو مِی¬نه، دِل زغو مْخواره
او دغال¬گَرد و دل مِه دَغالِه
ور دغال¬گَردی سُون مِه تو مْخواره
دَرده کو کرده رُو دلِ کَناک
چُوچه مِی¬نو نو امْجه غو مْخواره
نکِه اَنگیز شونو بُگه بسّه
از چپ و چار سُو نو وه نو مْخواره
وه تسیرِه پرُندِه یه سَنگو
که منا میگی از مِه چو مْخواره
او وه بِیداری خُونِ دِل مِی ده
دل وه بِیداری یو وه خو مْخواره
جواد شهنازی