شعر سیستانی
خو دیده دو میوتاشِ نووَره مکاری
اَرمو وه دلی نو دُورِ رَه ره مچاری
چَشِی تو سر او، خدا ره چَش مکَشی
ابرِه بیومه که پونِ گُلّه مباری
لَبِی یو وه گِیریه بُو نو پُورپُور مِی که
دِل واخورِ خوا نبُو نو گُورگُور مِی که
پِندارو که خو بُودو نو خو مِی دیدو
چَشِی یو وه خِنده خِی مِه سُورسُور مِی که
مِی نو مِه دعا ، خدا مُرادِ تٌره دِه یه
دل مِه وه بلا ، خدا مُرادِ تٌره دِه یه
مِی را بی بی دوست ، ولکِه اُمِید آصِل شو
ور بونِه شفا ، خدا مُرادِ تٌره دِه یه
ماستِه کِه بُودی خِی تو صلا مِی کردو
سُفرِه دلِ خوا پِشکِه تو وا مِی کردو
ماستِه وه سفَر بُودی که ور اُمدنِ تو
سُون خونِه خدا خداخدا مِی کردو
چَپ سِی مکو سُون مِه ، الّ و مل مِی شا مِه
خِی اَر سرِ مجٌگِ تو وه گل مِی شا مِه
خِیراتِ او سرپِنجه ی مَقبُولِ تو شا
تو مزَنی نو چاپی وه چغل مِی شا مِه
---------------جواد شهنازی