ای برادر ,همسرم,فرزندوای همکیش من.............از سر آزردگی می گویم اکنون این سخن............ درکنارم اندکی بنشین ودرمن کن نظر................این منم ,زن,فخرتاریخ وسرآغاز هنر......................
تو چگونه گفته ای درعقل ودین,زن ناقص است.........یاوجودوانسانیش ناخالص است....................
قادر یکتا وآگه برمه سروجود..........................شعرپاک آفرینش دروجود اوسرود.....................
این همه مردان نامی وپرآزادگی................یافتند ازهستی مادر چنین فرزانگی.......................
زن اگر بی ارزشو ناقص بود در عقل ودین........پس چگونه برشعوروفهم خود داری یقین..................
این تویی پرورده ی دستان پرمهرزنی .........وه چه آسان می توانی حرمت خود بشکنی.............
من همه عشق وتوانم رانثارت کرده ام.........کی چنین باناسپاسی شرمسارت کرده ام؟..........
حاصل رنجم تویی ,اما زتو رنجیده ام